Starszy ułan (kapral) Bolesław Chorzępa (13.II.1921 -21.XII.2001 r.)
Urodzony 14 lutego 1923 r. w miejscowości Pomiarki, pow. Horodenka, woj. Stanisławowskie, wywieziony został w lutym 1940 r. wraz z rodziną do Kazachstanu. Po podpisaniu umowy Sikorski - Majski 30 lipca 1940 r. kol. Chorzępa wstąpił do nowo tworzącej się armii polskiej. Po intensywnym szkoleniu w Iraku, Palestynie i Egipcie, wylądował 16 stycznia 1944 r. wraz z 12 pułkiem ułanów we Włoszech. Kol. Chorzępa wziął udział w walkach nad rzeką Sangro, w bitwie o Monte Cassino, w walce o, w pościgu nad Adriatykiem i w kampanii Apenińskiej. Za uratowanie, dzięki swej zimnej krwi, pojazdu pancernego, którego był kierowcą i życia jego załogi od spalenia w czasie bitwy został odznaczony Krzyżem Walecznych
Nota biograficzna
Bolesław Chorzępa, kpr. (kawalerii), rolnik, kierownik budowlany, Krzyż Walecznych, Krzyż Monte Cassino. Jeden z pięciorga dzieci (5 synów i 2 córki) Marcina i Agnieszki z Cisiów, urodził się 13 lutego 1923 roku na Pokuciu, w Pomiarkach, powiat Horodenka, woj. Stanisławowskie. Ojciec kol. Bolesława Chorzępy były żołnierz legionów Józefa Piłsudskiego, był osadnikiem wojskowym. W roku 1927 umiera matka. Bolesław do szkoły powszechnej uczęszczał w Pomiarkach. Zachowało się u niego świadectwo ukończenia 'szkoły - świadectwo dość „monotonne": wszystkie stopnie z góry na dół "bardzo dobry"... W czasie kampanii wrześniowo-październikowej 1939 roku przebywał na kolonii.
W niedzielę. 17 września 1939 r. od godziny 3-ej nad ranem wojska sowieckie (w sile ok. 22 dywizji piechoty, 15 dywizji kawalerii i 9 brygad czołgów) zaczęły przekraczać granicę polską na całej jej długości, od Połocka aż po Dniestr. I już te go samego dnia została zajęta Horodenka. Wraz z tysiącami mieszkańców - "elementów antysowieckich" - z setek wsi, miast i miasteczek ziem okupowanych przez bolszewików, w mroźną noc 10/11 lutego 1940 roku wraz z rodziną zostaje wywieziony do północno-wschodniego Kazachstanu, miejscowość Majkain w obwodzie Pawłodarskim. Po podpisaniu umowy Sikorski-Majski w Londynie 30 lipca 1941 r. i ogłoszeniu tzw. "amnestii", w m.p. 6-tej dywizji w Tockoje nad Samarą, między Kujbyszewem a Czkałowem (obecnie Orenburg), wstępuje w szeregi Armii Polskiej formującej się w ZSRR. Otrzymuje przydział do 1-ego Pułku Ułanów Krechowieckich. Z kolei zostaje przeniesiony do Kompanii Przybocznej Dowódcy Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR w niedalekim Buzułuku. W październiku (1941) Kompania ta zostaje przemianowana na Szwadron Przyboczny Dowódcy PSZ w ZSRR. Oddział ten, utworzony zarządzeniem jednego z pierwszych rozkazów dowódcy Armii Polskiej w ZSRR, rozwinął się z czasem (l7-X-1942) w pełny pułk, który 1 grudnia przyjął nazwę 12 Pułku Ułanów Podolskich. Tym sa-mym został odtworzony słynny pułk naszej jazdy, powstały jeszcze w okresie Księstwa Warszawskiego 8 czerwca 1809 roku na Podolu, a pierwotnie noszącego nazwę 5-go Pułku Jazdy Francusko-Galicyjskiej.
W styczniu 1942 r. wraz ze szwadronem zostaje przesunięty na południe ZSRR do podnóża Tien-Szanu, do Jangijulu (30 km. na południowy zachód od Taszkentu) w Uzbekistanie. Tutaj przechodzi intensywne przeszkolenie. 25 sierpnia, następuje wyjazd statkiem z Krasnowodzka przez Morze Kaspijskie do Pehlewi w Persji (obecnie Iran). Szwadron rozwija się w pułk i kwateruje przy dowództwie Armii Polskiej na Wschodzie w Quizie-Ribat (po arabsku "rozpalona patelnia"!) w Iraku. Tutaj kończy trzymiesięczny kurs ciężkich samochodów pancernych "Staghound". Pozwolenie na prowadzenie wojskowych pojazdów mechanicznych zostało mu wydane 13 lutego 1943 r. Dołącza do pułku (który tymczasem zmienił swe m.p.). w obozie Hill-69 w Palestynie. W listopadzie 1943 r. Bolek wraz ze swym pułkiem zostaje przeniesiony do dużego obozu pustynnego wojsk brytyjskich w Tua-ssasin (ok. 50 km. od Ismailii) w Egipcie. Stamtąd w styczniu 1944 r. z ostatnim rzutem pułku z nowym sprzętem bojowym (żeby zapobiec zatopieniu całych oddziałów wojska w razie akcji na morzu nie wysyłano ich razem) drogą morską udaje się z Alexandrii do Włoch. W Taranto wylądował 16 stycznia 1944 r. Po krótkim, ale bardzo intensywnym przeszkoleniu bojowym w okolicy Canova di Puglia (na wschód od Barletty), 5 lutego nastąpił wyjazd na front. Wraz z pułkiem, który był oddziałem rozpoznawczym 3 Dywizji Strzelców Karpackich- przechodzi kampanię włoską Drugiego Korpusu aż do momentu przejścia na południe Włoch do Bazy 2 Korpusu Polskiego: obrona nad rzeką Sangrio, bitwa o Monte Cassino, bitwa o Piedimcnte, pościg nad Adriatykiem i kampania apenińska. W czasie bitwy o Piedimonte, będąc kierowca, pojazdu, dzięki zimnej krwi i natychmiastowej akcji uratował swego trafionego Staghounda i załogę od spalenia. M.in i za ten czyn został odznaczony Krzyżem Walecznych.
17 grudnia 1944 r. zakończyły się działania bojowe pułku, który miał być przeorganizowany na pułk samochodów pancernych
2 gi Korpusu i miał wyłonić zawiązki dla formującego się 7 Pułku Ułanów Lubelskich, który z kolei miał stać się oddziałem rozpoznawczym 3 DSK. Po postoju w Cingoli (na zachód od Loretto) wyrusza z pułkiem na południe do Casarano, niedaleko Gallipoli, na samej pięcie włoskiego buta. Tam, w Centrum Wyszkolenia Armii od 10 kwietnia do 15 października 1946 r. przechodzi kurs mechaników samochodowych. Stamtąd Kol. Chorzępa wyjechał do Wielkiej Brytanii. Do Polski rządzonej przez posłusznych Moskwie komunistów postanawia nie wracać. Jego rodzinne strony znalazły się pod po nową okupacją sowiecką. Wybiera trudny los emigranta politycznego. Zapisuje się do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Roz mieszczenia. Po dwóch tygodniach pobytu w Kingston, zostaje przydzielony do Dowództwa 8 Armii w Abergavenńy (południowa Walia) do służby wartowniczej przy pracujących tam jeńcach niemieckich. Po siedmiu miesiącach zostaje przeniesiony do obozu Witley, koło Godalming, Surrey, gdzie mieściło się dowództwo PKPR-u. Tutaj zostaje zwolniony z PKPR-u 19 grudnia 1948 roku po zakończeniu dwuletniego kontraktu od daty zaciągu, tj. od dnia 20 grudnia 1946 (nr ew. 30027255).
W Polskich Siłach Zbrojnych pod Dowództwem Brytyjskim (nr ew. PSZ: Will/1923) służył do 19 grudnia 1946 r. Zdemobilizowany został w stopniu starszego ułana. Rozporządzeniem Ministra Spraw Wojskowych (gen. bryg. inż. Jerzy P. Morawicz) z dnia 1 listopada 1990 roku został przeniesiony do pospolitego ruszenia, a zarządzeniem tegoż ministra z dnia 10 listopada 1990 r. został mianowany kapralem (kawalerii). Oprócz wyżej wspomnianego Krzyża Walecznych, został odznaczony Medalem Wojska, Krzyżem Monte- Cassino, brytyjskimi 1939/45 Star, Italy Star, oraz innymi. Po demobilizacji przez jakiś czas pracuje w hucie szklanej w Wolverhampton. Tam decyduje się na emigrację do Kanady. Przybywa tu w roku l949; osiedla się w Ottawie. Pracuje na budowie, awansuje, zostaje kierownikiem (Foreman). W roku 1988 przechodzi na emeryturę. Na drodze swego życia spotkał uroczą pannę Leontynę Staniszewską, rodem z Piotrkowa Trybunalskiego - ślub, którego udzielił ks. Jan Sajewicz, OMI, pierwszy proboszcz polskiej parafii pod wezwaniem św. Jacka Odrowąża w Ottawie i budowniczy kościoła, odbył się 4 czerwca 1955 roku. Kol. Bolesław Chorzępa stosunkowo nie długo jest członkiem naszego Koła, ale w tym czasie pracował i pracuje bardzo ofiarnie i włożył wiele wysiłków w utrzymanie naszych posiadłości. Obecnie jest członkiem zarządu Koła. W dowód uznania jego ofiarnej pracy dla Koła został" odznaczony Srebrnym Krzyżem Kombatanckim SPK w Kanadzie. W każdą środę wieczorem można go spotkać w naszym Domu Polskim SPK. Jest przykładnym parafianinem - w każdą nie- dzielę zbiera na tacę. Można sobie jedynie życzyć, ażebyśmy mieli więcej w naszej społeczności polskiej w Ottawie takich ludzi jak Państwo Chorzępowie. Mamy nadzieję, że jeszcze przez wiele, wiele lat Kolega Chorzępa będzie pracował na niwie społecznej, a szczególnie w ot-ottawskim Kole Nr 8 Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Kanadzie.
Kolega Chorzępa wstąpił do SPK w 1990.
Zmarł w r.2001
Nota biograficzna pochodzi z 1995 r. (przedruk z Biuletynu Koła nr 8)
